Recenzja filmu

Sonic 2: Szybki jak błyskawica (2022)

Czy powstały przed dwoma laty "Sonic. Szybki jak błyskawica" wybił się ponad hollywoodzką przeciętność? Bynajmniej, w swoim średniactwie pędził na złamanie karku. Liczby jednak nie kłamią, a że w tym przemyśle księgowość wygrywa ze sztuką, dotychczas nieosiągalne dla żadnej innej gradaptacji 340 mln dolarów wpływów z kinowych kas skłoniło decydentów z Paramount Pictures do nakręcenia kontynuacji przygód niebieskiego jeża rodem z japońskich gier wideo. Skutek? Jako nostalgiczne przywołanie popkulturowych lat 90. "Sonic 2" każe co najwyżej wzruszyć ramionami. Jako widowisko dla całej rodziny sprawdzi się nieco lepiej, z zastrzeżeniem, iż da radochę głównie przedszkolakom, jako kino oparte na najbardziej przewidywalnych schematach, które szybko jak błyskawica zatrze się w pamięci.


Gdy ostatnio widzieliśmy się z Sonikiem (Ben Schwartz), dostał dach nad głową i zastępczą rodzinę. Wszelako wiek nastoletni ma swoje prawa, a superszybkość zobowiązuje. Kosmiczny zwierzak wymyka się więc po nocach, by rozprawiać się z przestępczością, zaznać odrobiny rozrywki, a przy okazji poprężyć się w blasku chwały. Ponieważ jednak superbohaterszczyzna w jego wykonaniu przypomina raczej apokaliptyczną komedię omyłek, czekać go będzie lekcja przeznaczenia i srogi egzamin dojrzałości. Okazja nadarzy się, gdy dorośli wybędą na weekend, a Sonic sam w domu otworzy drzwi dostawcy pizzy... który okaże się spragnionym zemsty dr. Robotnikiem (Jim Carrey, prawdopodobnie ostatni raz na dużym ekranie). Dłuższy wąs i szaleństwo w oczach genialnego egomana nie robiłyby jeżowi różnicy, lecz, ho, ho, wróg nie jest sam! Knuckles (o głosie Idrisa Elby), czerwony jak płomień, dla odmiany jeżozwierzopodobny kosmita o ciężkich pięściach, jeszcze cięższym usposobieniu i morderczych zapędach nie wróżą łatwej przeprawy. I owszem: tym razem nie tylko o zemstę będzie chodzić, a, bez żadnej przesady, o władzę nad światem.

W filmie Jeffa Fowlera punkty fabuły odhaczane są z poprawnością prymusa, który bardzo się stara, by nie wyjść poza szkolny program, ale nawet wykuta podstawa nie jest dla niego zrozumiała na tyle, by w referowaniu materiału nie zdarzały mu się wpadki. W planie fabularnym "Sonic 2" to rzecz ziewająco standardowa: znajdź stronników, zdobądź magiczne artefakty, powstrzymaj złych przed zniszczeniem świata. W warstwie ideowej mamy morały wycelowane w najmłodszych: trenuj przyjaźń, ucz się współpracy, przytemperuj ego, lecz nie zapomnij pozostać sobą.


W obu tych warstwach brakuje scenopisarskiej zaprawy zdolnej wygładzić gatunkowe i ideowe wypustki. Przykładowo, ewoluująca dynamika rodziny konsternuje, gdy relacja przyszywanych ojca i syna jest opowiadana jak bromansowa komedia. Głównemu wątkowi międzygalaktycznego starcia równolegle towarzyszy zabawna, lecz zbędna i rozciągająca film do dwóch godzin komedia love-hate relationship. Energia znanej z "Białego Lotosu" Natashy Rothwell jest tu wyśmienita, lecz z żartami o depilacji miejsc intymnych urwała się z innego filmu. Nie zawsze przystające do familijnego charakteru całości są – podawane już nawet bez mrugnięcia okiem, a wprost w dialogach tytułowego bohatera – nawiązania do kinowych hitów ostatnich dekad. Również ścieżka dźwiękowa z przełomu lat 80. i 90. dyskontuje nostalgię rodziców i graczy z generacji X. Jak sądzę, pierwszoplanowe akcentowanie tej strategii nieraz pozostawi w dystansie kilkuletnią widownię.

A jednak infantylny ton, proste morały, logiczne nieścisłości (zapominanie o supermocach poszczególnych bohaterów to cecha charakterystyczna tej serii) oraz leniwa konwencjonalność rozwiązań fabularnych nie pozostawiają złudzeń: z Sonikiem to właśnie debiutujący widzowie powinni bawić się najlepiej. Kreskówkowy slapstick nadaje opowieści szalone tempo, zgadza się ilość eksplozji na ekranie, arsenał gulgotów, nieobliczalnych grymasów i tików Jima Carreya nie ubożeje, a efektowne scenografie w różnych szerokościach geograficznych i wysokościach nad poziomem morza wymuszają na animatorach i ich cyfrowych bohaterach kolejne akrobacje. Cały film wydaje się zaprojektowany raczej jako seria wyścigów, zderzeń i rozchodzących się fal energii niż wyprawa energetyzująca emocjonalnie. Rewolucji brak, lecz czy po rewolucje chodzimy z rodziną do kina?